Judo jako dyscyplina paraolimpijska jest uprawiana przez sportowców głównie z dysfunkcją wzroku. Od strony psychologicznej sport ten bez wątpienia ułatwia neutralizowanie wpływu niepełnosprawności na życie codzienne. Uczy podejmowania samodzielnych, zdecydowanych działań oraz życia bez nadmiernej pomocy innych ludzi.
Sportowiec zyskuje pewność siebie, staje się odważniejszy, uczy się kalkulować ryzyko. Judo bowiem bez wątpienia kształtuje też charakter w duchu etyki ogólnoludzkiej: ustąp – a zwyciężysz!
Wśród sportowców niewidomych i niedowidzących uprawiających judo wyróżniamy kategorie:
B1 – osoby całkowicie niewidome oraz z poczuciem światła, ale bez możliwości rozpoznania przedmiotów lub ich zarysów, bez względu na kierunek i odległość.
B2 – osoby ze zdolnością rozpoznawania przedmiotów lub ich zarysów, ostrość wzroku 2/60 i/lub ograniczenie pola widzenia w zakresie 5 stopni.
B3 – osoby ze wzrokiem o ostrości od ponad 2/60 do 6/60 i/lub ograniczeniem pola widzenia od 5 do 20 stopni.
Warto dodać, że dyscyplina ta staje się coraz bardziej popularna także wśród osób niesłyszących.
W Polsce coraz więcej klubów JUDO tworzy sekcje dla osób z niepełnosprawnością. Kluby te w głównej mierze nauczają osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim lub średnim, zdarza się również, że w zajęciach biorą udział osoby z niepełnosprawnościami fizycznymi.
Źródło: oprac. za bezpiecznapodroz.org. Zdjęcie ilustracyjne – fot. Shutterstock.
