Streetworking to praca na ulicy wśród osób wykluczonych społecznie. To mogą być osoby bezdomne, ale też dzieci i młodzież. Do takich osób wychodzą streetworkerzy.
Swoimi korzeniami streetworking sięga lat 50. XX wieku. Pierwsze tego typu programy zaczęto realizować w USA. W Europie ta forma pomocy pojawiła się w latach 70.-80. początkowo we Francji czy Niemczech. Zaczęto szukać pomysłu, jak wyjść do osób w kryzysie, gdy one nie chciały korzystać z różnych form zinstytucjonalizowanej pomocy. Problem był dostrzegalny. Poszukiwano kogoś, kto może wejść w te trudne środowiska i zobaczyć, jaka jest skala problemu, czego ci ludzie potrzebują. Założono, że jeśli nie da się zupełnie zlikwidować problemu np. narkomanii czy prostytucji, to można przynajmniej próbować na nie wpływać, mieć je pod jakąś kontrolą i redukować szkody, które w tym środowisku ludzie sobie wyrządzają – szkody zdrowotne i społeczne.
W Polsce streetworkerzy pojawili się w latach 90-tych XX wieku. Realizowano wtedy kilka programów skierowanych głównie do młodych dorosłych, ale też młodzieży i dzieci. Obecnie działają w wielu miastach, m.in. na warszawskiej Pradze. Polscy streetworkerzy nie są pozostawiani sami sobie, pracują pod czyjąś koordynacją i superwizją, co jakiś czas mają obowiązkowe spotkania z psychologiem.
To co ważne w pracy streetworkera to obecność. Streetworker przychodzi regularnie do swoich podopiecznych, nie ocenia, nie potępia. Ale np. nie pozwoli by ktoś zamarzł. Podstawą budowania relacji jest tu rozmowa.
źródło: Polskie Radio
