Głównym założeniem osadzenia oskarżonego w więzieniu jest zmuszenie go do przejścia resocjalizacji penitencjarnej, gdyż to właśnie ona ma powodować, że przestępca może wrócić do życia społecznego jako osoba już pozbawiona przestępczych zachowań.
Resocjalizacja polega na przekazaniu wiedzy, nowych stylów zachowań oraz na zmianie niekorzystnych nawyków, szkodliwych postaw aspołecznych i antyspołecznych.
Można wyodrębnić dwa cele resocjalizacji penitencjarnej – cel minimum i cel maksimum. Ten pierwszy, polega na doprowadzeniu więźnia do takiego stanu, by mógł w sposób nie naruszający norm prawnych funkcjonować w społeczeństwie. Cel maksimum polega na umożliwieniu funkcjonowania więźnia w społeczeństwie w taki sposób, by respektował istotne i ważne dla życia społecznego normy moralne.
Osiągnięcie celu maksimum pozwala uniknąć kolejnego konfliktu z prawem. Cel minimum cechuje się słabą readaptacją i minimalną reintegracją.
Służby penitencjarne dążą, oczywiście, do osiągnięcia jak najlepszych wyników w pracy z więźniami. Efekty niekiedy nie są jednak zadowalające, bo nie dysponujemy idealnym systemem, który byłby gwarancją skutecznej resocjalizacji wszystkich osadzonych.
źródło: socium.pl i internet
