20 czerwca obchodzimy Światowy Dzień Uchodźcy, ustanowiony w 2000 roku przez Zgromadzenie Ogólne ONZ by uhonorować odwagę, siłę i determinację uchodźców poszukujących bezpiecznego życia. I choć rząd wciąż straszy Polaków uchodźcami i gra ich kartą w kampanii wyborczej, to Polska z kraju emigrantów zmieniła się w państwo imigranckie. O ich integrację dbają w dużej mierze samorządy.
Sytuacja z migrantami w Polsce jest paradoksalna. W rządowej narracji nie usłyszymy słów o odwadze i sile uchodźców ryzykujących życie by znaleźć bezpieczne schronienie; lecz straszenie chorobami, gettami opanowanymi przez obce kulturowo i wrogie żywioły, islamizacją i terroryzmem. Ta karta powraca jak bumerang wraz ze zbliżającymi się wyborami parlamentarnymi. Uchodźcy wciąż giną w rzekach i lasach Podlasia lub wyrzucani są brutalnie za białoruską granicę. Ci którzy dostaną szansę na złożenie wniosku o azyl, często ofiary tortur w krajach, z których uciekli, trafiają na długie miesiące do zamkniętych ośrodków o więziennym standardzie. A jednocześnie po napaści Rosji na Ukrainę Polska wpuściła miliony uchodźców z tego kraju, a rząd w ostatnich latach otworzył szeroko drzwi dla dziesiątek tysięcy migrantów z Azji i Afryki. Polityczna schizofrenia? Czy raczej hipokryzja i cynizm?
Polityka straszenia uchodźcami trafiała przez lata w Polsce na podatny grunt. Nic dziwnego – lęk przed nieznanym (zwłaszcza podsycany) jest naturalny i uniwersalny, a uchodźców do niedawna w Polsce niemal nie znano.
I nie ma co ukrywać, że Europa Zachodnia przyjmująca imigrantów od dziesięcioleci, nie od razu wiedziała jak z nimi postępować. Lokowano ich na blokowiskach, z których szybko wyprowadzali się starzy mieszkańcy, a zamiast integracji czekała ich albo asymilacja albo odrzucenie. Polska jest w tej komfortowej sytuacji, że może uczyć się na europejskich błędach i wprowadzać mądrą politykę integracyjną. Takie programy wdrażają samorządy.
Źródło: fragment artykułu z gdynia.pl. Zdjęcie ilustracyjne – fot. Shutterstock.
